This is default featured post 1 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured post 2 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured post 3 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured post 4 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured post 5 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

Tuesday, October 4, 2011

Si Bodoh at si Kalbo at ang Tren



Decisions are made during certain moments of life for the simple reason that they have to be made. Maybe if analyzed in full, some of these decisions would be foolish because they are often made at the spur of the moment without any sense of direction at all…

Maybe…

But they have to be made…

And what one can do is to deal with its repercussions when time comes…

It is in the uncertainty that people lose themselves… and stability in life is something that everyone wants. To ignore it and to continue riding the roller coaster that is life would be madness, indeed.

Dusk…in a desolate train station somewhere… we find Bodoh and Kalbo waiting for their ride. They have just finished visiting the wise old man Tasyo and after a whole day sleeping off his drunken stupor, Bodoh is now sober.

The train station is empty save for themselves and the cold bite of the incoming nights chill was slowly encroaching on the small platform. Outside, the cicadas are slowly starting their nightly concert and every now and then, the hoot of an owl broke the din.

“Are you ok?” Kalbo looked at Bodoh’s forlorn form sitting on the bench. He knew what was in the other man’s mind and he knew that the question was pointless but he had to initiate the conversation. He had no intention of spending the next hour waiting for their ride with only his mind for company… and he knew that Bodoh needed to talk perhaps more so than him.

Bodoh’s eyes were beyond the walls of the station. In his mind a thousand things raced until all that’s left is a jumbled mass of thought that grew more convoluted by the moment. He barely heard his friend over the chaos in his mind.

‘Huh?...’ he muttered, needing the sound of his voice to snap him out of his reverie – a hard thing to do.

Kalbo sighed.

‘I asked if you are ok?’

Bodoh turned to him, slowly escaping the grasp of the maelstrom in his mind. He stared at Kalbo for a long drawn out moment.

‘Yes…yeah, I am’ he said finally. Perhaps he was or maybe he was lying. Bodoh did not really know.

Kalbo studied his friend. He knew, of course that his friend was not ok. But he did not press it…

‘So what are your plans?’ he asked momentarily.

Once more, Bodoh took some time to hear and digest his friends question.

What to do now, indeed…

He once thought that his dream would be fulfilled – to find a suburban house somewhere and build for himself a family. Images of the minivan that occupied the garage and the various children’s toys that lay scattered in the lawn…the smell of a casserole that’s slowly being cooked in the kitchen… the vision of her – he paused at the image of her in his mind and for a moment, he wondered if there was still a chance… but he soon realized that it was merely a figment of his imagination. It can never happen. She was destined for someone else. He never had a chance to begin with. She will get married but it will not be to him – that much he knew. He banished the images from his mind.

‘I…I don’t know…’ It was the truth. He really did not know.

Kalbo didn’t answer. He knew better than to answer. Instead he took a step towards Bodoh and tapped the man lightly on the back twice. For in truth, he also felt the same way…

For a few draw out moments, they both were silent.

‘I’m going back to my art.’ Kalbo finally broke the silence.

Bodoh nodded but he did not speak.

‘Back to painting things probably…’ Kalbo looked into the distance. ‘I’ll try to push myself as far as I could go and see where it will take me…’’

Bodoh simply nodded.

Another pall of silence crept between them.

‘You should go back to university and…’ Kalbo ventured, trailing his last words.

Bodoh looked at him blankly. He heard his friend. Yeah, university would be great… it is still possible. He still had a good twenty years or maybe even more productive years ahead of him. And right now, many things are still possible… But part of him still could not concur to that idea – he still desperately desired to walk that other road whose door has finally hammered shut in his face.

Is there still a chance? He wondered. Maybe… He wanted to scream but he knew that it would be pointless.

He nodded again. But in the depth of his mind, he dreaded what that meant… a long solitary journey up ahead. Years and years of having to rely on the social kindness of others to feel loved and wanted. He would be a scavenger and a beggar in this regard.

…or he can be a miser and wrap himself in the cloak of indifference… or be a wise old man, like Tandang Tasyo…

He honestly did not know anything.

He stood up and sat down again. He was confused.

‘…you should definitely go to university.’ Kalbo said with finality.

Bodoh glanced at his friend with a sharp look. Without warning his arm snapped out and a straight jab took the unsuspecting Kalbo on the chin. Kalbo snapped back from his seat and fell unceremoniously on the floor of the train station.

Bodoh felt cold sweat form over his whole body. For a moment, Kalbo remained unmoving on the floor. And then slowly, the crumpled form began to rise up. Bodoh felt the familiar tingle of anger well up in him again.

Without a word, he rushed his friend and a couple of punches were thrown at Kalbo, a few wild and much more connecting with his torso.

Bodoh heard the sickening thud of his punches connecting with Kalbo’s body but he could not stop himself, he continued to throw punches blindly, his vision clouded by both frustration and rage.

For how long it went, he could not remember. Time was irrelevant for him, the only thing he was aware of was his need to vent all that he has bottled inside..

Until finally exhaustion got the better of him.

Through half-clouded eyes he saw Kalbo’s blurred form hunched in front of him. Surprisingly the other man was still standing but as his vision cleared, Bodoh realized that the other man was bloodied . Kalbo was half leaning on a post and blood was slowly flowing out of the corner of his mouth.

But it was Kalbo’s eyes that got him. He froze as their  eyes met. Kalbo was not angry – instead, his eyes were painted over by sadness. Bodoh dropped his gaze and he turned away. He found the bench and he sat down, clenched his fists together and screamed.

Up ahead, the sound of the oncoming train slowly filled the desolate train station. Momentarily, the bright light of the main car filled the darkened platform. Bodoh watched the lights mesmerized by the sudden glare. His mind was blank.

‘Aren’t you coming?’ a soft voice intruded into his numbed mind. With a start he looked towards the direction of the voice. Kalbo was halfway through the door to one of the cabs holding tight to the handles.

‘Wha…’

‘Aren’t you coming?’ Kalbo repeated his question again.

Bodoh started up. Then he sat down again. If he went, it meant that it was ended. He looked back into the exit. The stairs going up were dimly lit by a single working fluorescent bulb that washed the decrepit stairs pale gray. Beyond that vision, he saw the road that he wanted to take but like that stairwell, it was now faded.

He wanted to run and grab it… but he knew in the depths of his mind that it was not possible.

He stood up forlornly.

‘Yes…’ he whispered ‘….yes, I’m coming…’

He turned around and with leaden steps he went inside the train. He did not look up at Kalbo as he passed him. He went straight to one of the seats and sat down and once more his visions swam into the distance.

Kalbo kept the door open even after Bodoh has entered. He stared long in hard on the stairs and saw that same gray road that is slowly fading away. He too wanted to run and follow that road, and he would sacrifice everything if it meant going down that road… but like Bodoh, he knew that it was an impossible dream.

The train’s bell rang once, then twice…

Reluctantly, he stepped in and the train began to move.

He watched the train station fade from his view but he stared at it long after it has disappeared – a silent unspoken prayer in his mouth and a silent tears streaming down his face.



Si Bodoh at ang Buhay Part 2


Copyright 2011 Johnny Domawa
All Rights Reserved
Disclaimer: Any resemblance to a person, living or dead is pure unintentional and unintended..



Tila nakalimutan na yata ni Bodoh ang kanyang prinsipyo sa pag-inom. Tila wala sa isip ay tinungga niya ang kanyang serbesa at wala namang patid si Kalbo na pinupuno ang baso kung kanyang nakita na ubos na ito. Kung gusto mang sawayin ni Tasyo si Kalbo ay minabuti lamang nito na hindi umimik. Unti-unti habang lumalalim ang kapit ng dilim ay nalasing na si Bodoh.

Unti-unting lumabas ang mga butil ng luha sa kanyang mata. Gawa siguro ng mga nakakimkim na mga agam-agam na pilit niyang hinahanapan ng kasagutan. Ano nga ba ang buhay? Para saan at tayo ay humihinga sa mundong ibabaw? Bakit tayo binigyan ng diyos ng mga taon na patuloy na dumarating at di naman natin kayang pabagalan o kaya palitan?

B: (sabay tungga) Ayoko na…

Natahimik ang lahat. Natigilan si Kalbo na akmang lalagyan ulit ang baso ni Bodoh. Tiningnan niya ng maige ang kanyang kaibigan at nagdesisyon na tama na ang kanyang panlalasing dito. Medyo nahiya sa kanyang sarili at binaba ang round pose at tinungga ang sariling baso na hindi niya ginalaw simula pa kanina.

Dahan dahang binaba ni Tasyo ang kanyang baso at tiningnan si Bodoh. Umuusad na ang mga luha sa pisngi ng nakakaawang binate at batak na batak sa mukha nito ang napakalalim na kalungkutan. Tumayo si Tasyo at nagpalabas ng isang malakas na buntong hininga. Kinuha ang magasin sa isang tabi at walang imik na nirolyo ito. Lumapit siya sa humahagulgol na lalaki, pansandaliang pinakinggan ang mga hinagpis nito at walang imik na tinaas ang kamay na nakahawak sa magasin

…at sabay biglang pinalo ang ulo ng umiiyak na binata gamit ang magasin…

T: GAGO!!!!!

Nabigla si Bodoh, bigla siyang umatras sa tama ng magasin at nahulog siya patalikod sa sahig. Biglang nawala ang kanyang pagkalasing at tama sa hindi inaasahang aksion ng matanda. Napatingin siya kay Tandang Tasyo ng mga matang may bahid ng takot at pagkamangha.

T: Ano ka ba? Bata? Hindi!! Isa kang matanda! … Sino bang maysabi sa iyo na maganda ang lahat ng landas ng buhay na iyong tatahakin? Sino ba ang maysabi sa iyo na lahat ng pinagplanuhan mo at lahat ng iyong paghihirapan ay pupunta sa iyo?

T: Hindi lahat ng iyong isasaing ay iyong kakainin… hindi lahat ng iyong pagpapaguran ay mapapasayo…

T: May mga magnanakaw at may mga maiitim ang budhi na susuntok sa iyo ng walang katuturang rason sa buhay na ito…

T: May maglalapastangan sa iyo. Ang salita mo sa iba na pilit mong ginagawa ay hindi pagkakahalagahan at kusang ibabasura ang mga magaganda mong intensiyon…

Inabot ni Tasyo ang kamay kay Bodoh na nakahandusay pa rin sa sahig at tinitingnan ang matanda ng di maikubling takot at pagkamangha.

T: Ganito ang buhay bata… Akala mo ba ay makukuha mo lahat ang gusto dahil sa ikaw ay mabuting tao… Hindi!

T: Ang buhay ay hindi mo kailanman puedeng makokontrol… at hindi lahat ng tao ay kusang magiging masaya ang buhay… lahat ay mamimilipit sa pait ng pagkabigo sa mga panaginip na hindi magkakatotoo. At hindi lahat ng mga tao na dapat na bigyan ng magandang buhay ay makakamit ito. Kung minsan ang mga hindi karapatdapat ang nakakakamit ng isang buhay na payapa at maganda…

T: Ganito ang buhay, bata…

T: Ihakbang mo lang ang iyong mga paa. Kaliwa pagkatapos kanan… saan ka man papunta, hakbang lamang ng hakbang… lilipas man ang panahon at di mo makamtan ang iyong ninanais o kaya ay hindi mo marating ang gusto mong marating… ay huwag mong ipagkait at ipatalo ang iyong mga hangarin sa buhay…

T: Tao ka Bodoh… ang hinaharap kahit man na ito’y nakaukit na sa bato ay nasa landas na iyong tinatahak ngayon… Harapin mo na isang lalaki…

T: Suntukin mo ang buwan, abutin mo ang mga bagay na sinasabi nilang hindi mo kaya… kahit na hindi mo man ito makamit, ngumisi ka sa kahulihulihan ng iyong buhay at sabihin sa mundo na, Gago!

T: At pag walang patutunguhan ang iyong buhay, gawa ka ng landas… bigyan mo ng katuturan ito pag walang magbibigay sa iyo. Isandal mo ang iyong katawan sa Diyos at lumakad ka…

T:…ang magpapatalo sa buhay ay talagang ‘talo’ na… huwag kang gago!

Namutawi sa loob ng kubo ang katahimikan. Dumadaloy ulit ang mga luha sa pisngi ni Bopoh pero ang mga luhang ito ay iba na sa hinagpis na tinulo ng mga ito kanina. Bumalik si Tasyo sa upuan at tinagay ulit ang kanyang serbesa.

Nakangisi si Kalbo na kanyang tinatago sa kanyang pag-inom.

Nakita ito ni Tasyo at binigyan siya ng matalim na tingin.

K: Hehe…

Umupo si Bodoh at inabot ang baso. Nilagok ang alak. Ng maubos ay kusa na niyang nilagyan ito at nilagok ulit. Tiningnan lang ng dalawang kainuman ang binata at sa labas ay tuluyang umitim ang kalangitan sa dilim.

Bog! Bumagsak ang ulo ni Bodoh sa mesa. Tulog…

K: Hehe…

Walang imik si Tasyo pero sa gilid ng kanyang paningin ay tinitingnan niya ngayon si Kalbo.  

T: E ikaw?

K: (napatingin kay Tasyo) Ako?

T: Oo ikaw

K: (ngumisi) Ba’t ako?, hahaha

T: (akmang kukunin ulit ang magasin pero napag-isipang wala ung silbi sa sitwasyon) Oo ikaw, ano naman ang direksiyon ng buhay mo?

K: (Napaisip at ngumisi ulit) …direksiyon ng buhay ko?...hmmm… wala ata e, hehe

T: (napailing at gustong sapakin ang Kalbo) E anong katuturan ng buhay mo?

K: Wheww, lalim naman ng tanong mo Lolo… (sumipsip sa serbesa) … ganito na lang siguro lolo… saan man ako iaabot ng alon sa buhay ay doon na ako… (nakita ang pagdilim ng mata ni Tasyo)… ala naman po akong matinding hangarin po e…

T: (tumaas ang kilay) Wala?

K: (tiningnan ng maige si Tasyo) Hehe, sabihin na nating meron Lolo, kung ito ay hindi ko talaga maabot, ipagpipilitan ko ba ang aking sarili?... o mas mamabutihin kung abutin na lang ng iba na mas karapat dapat pa sa akin?

T: (tumawa) Hahahaha! Ha! At sino namang may sabi sa iyo na hindi ka karapatdapat?

K: (ngumiti at parang nag-isip) Hmmm, may puntos ka doon lolo. Puede nga na mali ang aking akala sa aking sarili. Ngunit hindi natin maipagkakait na merong mga bagay sa mundong ito ang mas mabuting ibigay na lang sa iba kaysa ating hahawakan, di ba lolo?

K: …sabihin na nating, pabayaan ko na lang na iba ang liligaya… Sabihin na natin na ako ang duwag… at mabubuhay akong naghahari ang kalungkutan sa araw araw kong paghinga… sabihin na natin na mamamatay ako isang araw sa hinaharap na umiiyak sa labis na paghinagpis dahil hindi ko man lang magawang subukan na abutin ito man lamang…

K: …ngunit ang pagkakaiba siguro naming ni Bodoh ay ganito… akin ng tinanggap ito. Niyakap ko na ang kalungkutan lolo at aking nilalakad ang landas ng buhay na tanggap kong malungkot ito.

K: …pagsisisihan koi to alam ko at sa hinaharap pag di ko kakayahin, malamang magiging lasenggo ako o di kaya ay isang taong nakakulong sa sariling mundo, hehehe. Tsk! Huwag naman sana, hehe

Walang imik na kinuha ang magasin at nilapitan si Kalbo. Ngumiti si Kalbo at tumayo.

Pero di bumagsak ang pamalo ni Lolo Tasyo.

They stood thus, the old man with his arm raised high with the rolled magazine and Kalbo with his head hung low waiting for the inevitable thump of the makeshift pole.

But moments passed and Tasyo remained frozen. Then silently, the magazine fell with a dull sound on the floor and the old man turned away…

Kalbo watched the old man’s forlorn form leave the shack. He saw the tear in the old man’s eyes before he turned away. He smiled painfully. He understood the old man’s tears and his pain…

Perhaps someday, he will be Lolo Tasyo…

It was probably a tragedy that was worth repeating.

He sighed and turned to the dark sky, hiding his own tears in the darkness.

Barely audible, he muttered a word under his breath and lightly punched himself…

‘Gago…’




Si Bodoh at ang Buhay Part1

Copyright 2011 Johnny Domawa
All Rights Reserved
Disclaimer: Any resemblance to a person, living or dead is unintentional

Sa isang kubo sa isang baryo malapit sa Mariveles, Bataan. Dapit hapon at tanaw na tanaw sa kanluran ang unti-unting paglubog ng araw. Makikita natin ang ating kaibigan na si Bodoh kasama si Pilosopong Tasyo at isang matabang lalaking kalbo na nag-iinuman ng mumurahing kwadro kantos habang namumulutan ng mani…

Bodoh (B): (tingin ng taimtim sa namumulang kalangitan na parang balisa)

Tasyo (T): (tinatagay ang kwadro kantos at walang pakialam sa kalangitan)

Kalbo (K): (animoy tulog na nakaupo – nakapikit ang mata at malayo ang isip)

B: (sighs and looks at the east with a hint of sadness in his eyes) Ano ba ang buhay?

Walang kumibo. Napatigil ng konti si Pilopopong Tasyo sa akmang pagtungga ng serbesa ngunit sa isang maikling sandali lamang. Medyo tumaas ang kilay ni Kalbo sa kanang mata ngunit ito rin ay panandalian na para bagang naihipan lang ng hangin.

Balisa pa rin si Bodoh at nilunok ang tinik sa lalamunan. Inalis niya ang kanyang titig sa kawalan at nabaling ang kanyang pagmumuni-muni sa serbesang nangalahati lamang ang laman simula pa noong nilagyan niya yun. Sabay pakawala ng nakabigting hininga, kanya itong tinaas sa kanyang bibig at sa isang iglap, ito’y kanyang nilamon…

(Wheww… damn Pilipino – almost lost myself twisting my mind to recall the words, hehe – author)

He gulped the bitter concoction, reveling in the harsh taste of gin and water as it raced into his gut. He welcomed the feeling although it made him retch. Whoever said that alcohol tastes good is a liar. Mapait ang inumin na pag ininom ay para bagang gasolina na magaspang sa lalamunan. Gusto man niyang isuka ito ay hindi niya magawa sa simpleng rason na siya ay isang lalaki at ang isang lalaki kailnman ay hindi puedeng sumuka ng kanyang ininom sa harap ng ibang lalaki hanggat hindi siya lasing o magpapanggap na lasing.

Napangiwi ang kanyang mukha sa tama ng kanyang hinigop pero agad niyang kinubli ito sa isang simangot at kanyang binagsak ang walang laman na baso sa mesa ng medyo malakas kaysa sa inaasahan, ang tunog na parang kulog sa maliit na kubo.

Through half amused eyes, Pilosopong Tasyo watched his actions. Naiintindihan ni Tasyo ang gustong sabihin ng binata pero hindi niyo to agad pinatulan. Sa ganitong sandali, alam ni Tasyo na mas mabuting hanapin muna ni Bodoh ang sagot sa kanyang isip kaysa siya sumabad.

Ang kalbong mama naman, kung napansin man niya ang tantrum ni Bodoh ay walang pinahiwatig na nakita ito at patuloy pa ring nakasandal sa pader, pikit ang mata at nananahimik.

Bodoh realized with a start that he probably had leaked something that was more than what was asked for. Sa isang banda, isa pa lang ang kanyang tinagay at wala pa sa kanila ang lasing. The rule when confiding among men is that one or all must be drunk… or sufficiently watered so that when they become sober and some stories come up, they can always attribute it to drunkenness.

Lasing kasi ako noon pare kaya ko nasabi un… San Miguel ang nagsalita doon pare… May nasabi ba akong ganun?

Excuses… really – drinking alcohol is always an excuse.

That’s the real reason men drink – to have a reliable excuse they can use when somebody asks them about it later. They can always blame the alcohol talking when they are confronted with what they’ve said.

B: (tumawa ng puwersahan at inabot ang kwadro kantos at nilagyan ang kanyang baso – sabay tinagay at pinakiramdaman kung medyo siya tinamaan para may rason kung ano man ang masabi) Lolo Tasyo, ano ba ang ibig sabihin ng buhay?

Tiningnan ni Bodoh si Pilosopong Tasyo na para bagang nagmamakaawa. Animoy hindi siya narinig ni Tasyo at para pang nilalaro ng matanda ang kanyang serbesa na malapit ng maubos. Wala pa ring imik si Kalbo at nakasandal sa kanyang upuan at patuloy na nakapikit ang dalawang mata, hindi man lang nagalaw ang kanyang baso na puno ng alak.

Bodoh sighed, wondering about the sense of him being there. Hindi naman sa ayaw niya ng kanyang buhay. Kung tutuusin, pag ikukumpara sa buhay ng mas nakakarami ay wala siyang masasabi. Hindi siya siguro magugutom sa madaling bukas at hindi rin siya mababaon sa utang. Pag patuloy ang pag-usad ng kanyang buhay sa direksiong kanyang tinatahak ay maganda ang kanyang hinaharap. Hindi siya yayaman… ok lang siguro.

Pero sa pakiwari niya ay meron pa ring kulang. Sa kanyang pagmumuni-muni ay nakita niya ang walang katulad na kalungkutan na naghihintay sa kanya sa landas na kanyang nilalakad. And even when he is resigned to his fate, there is still something inside him that is screaming for him to do something about it.

Nilagyan niya ulit ang kanyang baso, tinaas sa kanyang labi ngunit di niya nilagok. Binaba niya… hindi siya lasenggero at ayaw niya ng lasing – he slammed the glass unceremoniously on the table, disgusted at himself…

Outside, the sunset had colored the west sky bloody red (Sa labas, nabalot ang kanlurang langit ng kulay na parang dugo). He turned away, not really willing to think about anything anymore.

In the corner of his eyes, Pilosopong Tasyo studied him with a critical eye.

Sa haba ng buhay ni Tasyo, alam niya kung ano ang bumabagabag sa tumatandang binata. Naiintindihan niya ang mga agam-agam at mga tanong na namumuo sa isip ng bata. Lahat ng lalaki ay dumadaan sa ganun at alam din ni Tasyo na ang puedeng makasagot sa kanyang mga katanungan ay walang iba kundi ang kanya ring sarili.

On their side, Kalbo silently opened his eyes. He looked at both while adjusting his vision from the glare of the sudden light. His eyes settled on the glass holding his drink. Tentatively, he raised it up sniffed it gingerly, crinkled his nose at the tart smell and promptly glanced furtively at his companions. Seeing that no one was looking, he flipped majority of the contents behind his back and then gulped only a small amount of what remained. (Wais nga kunada, hehe)

He looked at the four by four and saw that it is nearly empty. He took it and seeing Tasyo and Bodoh’s glasses half empty, he poured the rest into the glasses and the small amount left he placed on his own, after which he liberally topped with water. Satisfied, he reached for the peanuts on the center of the table and picked a few.

Absent-mindedly, Bodoh picked up his glass and gulped it down, nearly gagging at the purity of the alcohol that he drank. The hot liquid raced down to his gut and gave his mind a jolt of numbness. He wanted to puke but his pride as a man prevented that. He felt the alcohol kick in his system and for a moment, he wondered if he should give in to his puking response and disgorge his body of the offending liquid.

Ngunit siya ay isang lalaki at ang pride ng isang lalaki ay kailanman hindi maatim na magluwal ng kanyang nainom. Puwera na lang kung wala na siya sa sarili at talaga ng lasing. Inisip niya kung magpapanggap siyang lasing at kusang magduwal pero winala niya ang ganitong pag-iisip at kanyang tinikom ang kanyang bibig.

Unti-unti naramdaman niya ang pagtama ng alak sa kanyang ulo. Para bagang lobo na gumagaan ang kanyang isip at lumulutang sa kawalan.

At ng lumutang na siya sa tabi ng mga ulap ay nawala na rin ang kanyang mga agam-agam sa sarili. Tiningnan niya si Tasyo at nagsalita

B: Lolo, ano po ba ang ibig sabihin ng buhay?

Di pa rin sumasagot si Lolo.

B: Kasi, lolo, halos andito na sa akin ang gusto kong pangarap… may trabaho akong maayos… may maiipon siguro ako para sa bukas… kaya ko naman sigurong mabuhay ng matiwasay… na kumain sa gustong kong pagkainan… na lumabas maglakwatsa sa gusto kong paglakwatsahan… pero bakit lolo? Bakit parang may kulang sa buhay ko…

Bodoh watched the old man with imploring eyes… but the old man merely sipped from his glass in a pensive mood… Bodoh watched him for a response for a while…

Kalbo saw his chance and quickly replaced Bodoh’s glass with his own.

Bodoh was starting to get frustrated. He glanced back at his glass expecting it to be empty but to his chagrin, it was still half full. He grabbed it and gulped the liquid down. He did not like drunkenness but there are moments in life when a man has got to drink something down to the point of drunkenness.

Now was such a moment.

B: Walang direksiyon ang aking buhay ata lolo… wala naman na akong masasabi pero para akong dahon na lumulutang sa sa dagat at sumasama lamang sa mga alon…

Kinuha ni Kalbo ang Roundpose sa ilalim ng mesa at kanyang binuksan. Binuhos niya ang konti sa takip at binuhos sa sahig. He looked at the dark splotch it caused and winced. He smiled miserably. After which, he turned back to refill Bodoh’s glass but the old man grabbed the bottle instead and refilled everything including his.

Ngumisi si Kalbo. Napansin yata ng matanda ang kanyang ginagawa mula kanina. Tinungga ulit ni Bodoh ang kanya pero si Kalbo, iniwan ang kanyang serbesa sa lalagyan.

B: Ano nga ba ang ibig sabihin ng buhay lolo? Para saan pa at ako’y humihinga sa ibabaw ng mundo? Aanhin ko ang tatlumpo o apatnapong taon na ganito lang din ang kahihinatnan? Ganito na lang ba ang aking tatahakin sa nalalabing aking buhay?

Ngumisi si Kalbo sa mga katagang nagmumutawi sa bibig ng kaibigan. Nag-isip at nagdesisyong tumungga. Kinuha niya ang baso at uminom ng konti, napangiwi ang bibig sa pait ng alak pero di inalintana at pinasundan ng maalat na mani.

Wala pa ring imik si Tasyo at patuloy na uminom.

Sa labas, unti-unting nilamon ng mga bundok ang nawawalang araw at unti-unting umusad ang dilim sa dapit hapon…


TO be Continued…
Itutuloy…



Si Bodoh at ang Panliligaw

Copyright 2011 by Johnny Domawa
All rights reserved
Disclaimer: this is a work of fiction, any resemblance to a person, living or dead is purely coincidental and unintended.
Because of Bodoh’s bad interview with Mayk Rikez, he was referred by the benevolent broadcaster to the all knowing wiseman, Mang Tasyo. That’s why Bodoh packed his bags to the picturesque town of Tanauan, Batangas to take counsel with the venerated old man.
This is their conversation over a round of basi.

Mang Tasyo: Di mo raw alam manligaw?

Bodoh: Opo

M: Sino sino ba ang mga kabarkada mo at ating sisipain, aba’y trabaho nila dapat yon a. Ang tanda tanda mo na e, di ka pa tinuruan.

B: (napangisi) Hehe

M: At makuha pang ngumisi ang torpe..

B: Hehe

M: E may nagustuhan ka namang babae? Huwag mong sabihing wala at sisipain kita.

B: (ngumisi ulit) Oo naman po. Si *bleep, *bleep, *bleep at si *bleep

M: Buti naman kung ganoon. Di bale at tuturuan kita.

B: E, kaso ala pong silbi kahit na turuan niyo po ako…

M: At bakit naman?

B: May asawa na po kasi sila.

M: HAHAHAHAHAHAHAHAHA. (natawa ang matanda, halos magkaheart attack ang loko)

B: (namula)

M: Gago!

B: (mas lalong namula)

M: Huwag mong sabihing sila lang ang babae.

B: (umiling)

M: Pero may nagugustuhan ka ngayon?

B: (namula ulit)

M: Huwag kang mag-alala, tuturuan kita.

B: (nods head)

M: Kilala mo?

B: Opo

M: Kilala ka?

B: Opo

M: May pinagsamahan?

B: (napailing) ala po, magkakilala lang po siguro pero wala pong pinagsamahan.

M: Di bale, may paraan yan. May kaibigan ka ba na kaibigan rin niya?

B: (napailing) Siguro meron po pero sa tinitirhan naming ngayon wala po.

M: (napailing naman) Ay, mahirap nga yan. Alam mo kasi pag manliligaw ka ng isang babae dapat ay may kaibigan kayo sa gitna kumbaga. Yung kaibigan na yon ang gagabay sa inyo. May magsasabi na, ‘Uy, bagay sila…’ o kaya ‘ Ba’t di niyo kaya totohanin?’ o di kaya ‘Alam mo gusto ka ng kaibigan kong ito…’ Ganyan ang simula ng panliligaw. Kasi di mo puedeng sabihin sa isang tao na diretsong ‘Gusto kita, puede ba kitang ligawan?’ Siguradong makakapalan ka ng mukha lalo na pag wala kayong pinagsamahan. Iyan ang ugali nating Pilipino. 

B: Iyan nga po ang problema po e.

M: Mahirap ngang suliranin yan. Pero nakausap mo na siya?

B: Ng harapan po?

M: Oo naman, pag-uusap nga e.

B: Di po…

M: Gago! (sabay sipa kay Bodoh) E nagtorpe kang tao…

B: Sori po pero kakausapin kop o.

M: Kelan pa?

B: Dalawang buwan pa po.

M: Gago! (sinipa ulit) At bakit naman kailangan mong palipasin ang dalawang buwan, iho?

B: E ala naman po akong pera… tapos di ko po alam ang mga pasikotsikot sa bayan, at wala po akong kotse, at ala po akong barong, at ala po akong itsura – 

M: GAGO! (sinipasipa si Bodoh) At ano namang kinalaman ng mga iyon sa pakikipag-usap sa babae, ha?

B: E yon po kasi ang sabi sa magasin e

M: Gago ka talaga! Anong magasin yun?

B: Eto po, Cosmopolitan (sabay abot)

M: (Pulang pula si Lolo sa sobrang galit. Walang salitang kinuha ang magasin at pinunit punit) Eto ang mali sa inyong henerasyon e, iba na ang iniisip niyo. Di ito ang gabay para sa pag-ibig. Sino ba sila para pagsabihan ka kung ano ang karapat dapat? Wala ka bang isip, bata?

B: (walang masabi)

M: Hala, kailangan mo siyang kausapin, ha sa madaling panahon, ngayon na dapat.

B: Puwede po ba next week ho?

M: GAGOOOOO!!!!!!!!!!! (sipa at sapak, sipa at sapak) At ano naman ang rason ngayon?

B: (mahina) Mukhang uulan po ata

M: GaGOOOO! (heart attack na yata si lolo)

B: Baka po mabasa e…

M: Saang lupalop ka isinilang, bata ka ha? Isa kang hangal. Buti nga iyong umuulan at may payong na pagsisilungan e. 

B: Hindi naman po ata tama yun…

M: (sapak ng malakas) E kaya pala di ka makapag-asawa e. Torpe ka ngang talaga.

B: (Mahina) opo

M: Pero gusto mo siya?

B: (di makasagot) Di ko po alam…

M: (Walang salita, sinapak si Bodoh)

B: Idefine niyo po ang ibig sabihin ng gusto at sasabihin ko po

M: (wala ulit salita, sinapak ulit si Bodoh ng mas malakas… kawawa si Bodoh)

B: E di po kasi kami magkakilala ng husto kay di kop o masasagot e

M: (Sinapak ulit pero nagsalita na) Alam mo iho dalawa lang naman ang sagot diyan e. Gusto mo o hindi. Hindi mo gusto o gusto mo. Ngayon, balik tayo. Gusto mo ba siya?

B: (nanginig at parang umiiwas sa sapak) Puwede ho…

M: Ayayay… pero puede na iyon. 

B: Pero di ko alam kung gusto po ako…

M: At ano naman ang relasyon noon. Ke gusto ka o hindi basta gusto mo, ang importante alam mo ang nararamdaman mo. Ganyan naman ang buhay e. Walang may alam kung ano ang mangyayari. Makipagsapalaran ka. Tumawid ka sa daan kahit di mo alam ang nasa kabila. Walang sigurado sa buhay, iho. Pag di mo gagawin ang unang hakbang, wala kang mapapala.

B: Opo…

M: (tiningnan ng nakakaawa si Bodoh) May pag-asa ka pa, iho. Alam kong hindi mo masasabi kung mahal mo ang isang tao o hindi dahil ang pagmamahal ay naaalagaan at bigla na lang uusbong ng di namamalayan, pero ang pagkagusto sa isang babae ay normal lamang. Maaaring uusbong sa pagmamahal o sa pagkakaibigan lamang. O kaya ay tatalikuran ka at iiwang nag-iisa. Iyan ang buhay.

B: Opo

M: Basta ito ang gagawin mo ha? Imbitahan mo at kausapin mo.

B: Opo

M: Bukas din

B: Uulan po bukas e, next week na lang po.

M: GAGOOOOOOOOO! (wala na, bugbog sarado si Bodoh)

Stupid men don’t ever learn. I think that their stupidity is incurable. I know coz I am one of those.

Si Bodoh at ang Panliligaw

Copyright 2011 by Johnny Domawa
All rights reserved
Disclaimer: this is a work of fiction, any resemblance to a person, living or dead is purely coincidental and unintended.



I am staring at the ceiling wondering about life in general when I started visualizing two people talking about random things. I am not a great talker but I do make a pretty decent writer, I guess so I can only write about certain things and I, as a person can never act do what I plan on doing. I get stumped when I face people and I always consider if what I say or do would be detrimental to the other person and that makes me shut up and do nothing. Which is a bad thing, most of the time…

And since I’ll probably never change, I am creating Mr. Bodoh Torpedo. If you know or think you know why I chose the name, by all means write me. A price awaits the lucky guesser or analyzer. Hehe. I mean that, though.

There will also be other characters which you might find familiar. They are:

Juan dela Cruz – the average Filipino, quite naïve though
Juan Tamad – another average Filipino, usually found hanging around Juan dela Cruz and he is wise
Mang Tasyo – the old wise-cracking old man who has an opinion about everything
Bill – our resident white dude
The Ghost of Maria Clara – patay na po kasi e.

Among other characters who will be introduced as the series goes on.

Anyway, I invite you to follow Bodoh as he attempts to make sense of his life and as he tries to grapple with life’s problems. Laugh with him and cry with him…

Scene 1: Si Bodoh at si Mayk

Sa isang bahay na malapit sa Malabon Zoo, makikita natin si Bodoh at si Mayk Rikez, isa sa mga pinakaiinisang brodkaster sa buong bansa ng Pilipinas. Si Bodoh po, sa hindi malamang dahilan ay iniimbestigahan ni Mayk

Mayk: Anong pangalan mo?

Bodoh: Bodoh po.

M: Ilang taon ka na?

B: Tatlumpo po (medyo nailing sa popo pero parang di napuna ni Mayk)

M: May trabaho?

B: Opo

M: May asawa?

B: (umiling: napatunganga si Mayk)

After a few seconds of stunned silence.

M: Tatlumpo ang edad mo?

B: Opo

M: Wala kang asawa?

B: Opo

M: (looks at the camera man) CUT! (returns to Bodoh) Tang-ina ka naman e, di puede magsinungaling dito. Interbiew ito, hindi komedi at di naman ako babae. Kaya ok lang na sabihin mo ang totoo. 

B: (through a soft shaken voice) E totoo naman po e.

M: (stares at Bodoh for a good long while and then he leans over and whispers) Xman ka ba?

B: (retreats suddenly, a bit ruffled) Wala namang ganyanan  a. Di ako bakla 

They stare at each other for a long time then they both laugh. 

M: Wala ka ngang asawa. (looks at the camera man) Sige, roll ulit tayo (returns to face Bodoh) So, wala kang asawa?

B: Ala po

M: Ba’t di ka nagasawa?

B: (stops for a long moment, bago umiling) Di ko alam.

M: Di mo alam, imposeble! May trabaho ka, di ba?

B: Opo

M: Ilan ba sahod mo?

B: trenta mil po

M: E, gago ka pala e. Dapat sa edad mong yan at sa trabaho mong yan me asawa ka na. Kilala mo si Juan Tamad, di ba?

B: Opo

M: E wala nga iyong trabaho, pagalagala kung saan may inuman, umuuwi ng lasing, naninikil sa magulang, nakikitira sa magulang na nakikitira sa lolo, may utang na mahaba sa tindahan pero may asawa siya… ang hina mo, pare. Nagkapoy ka nga kuna ti Ilokanu. 

B: (namumula)

M: Di wala kang anak?

B: (Paused for a bit) …di ko po alam…

M: (napanganga) at bakit mo naman nasabi iyon?

B: (embarrassed)…kasi po minsan, e may sinamahan po ako tapos, e…(trails)

M: Ano, kuwento mo na pare

B: e… nagising lang ako na may chikinini sa aking leeg

M: (natulala)…at ano naman ang koneksion ng chikinini sa posibilidad na may anak ka?

B: (namula) Di po ba ganun po ang nangyayari? Pag… pag ang isang lalaki (voice goes lower) at ang isang babae … ay pumasok sa loob ng silid po at nagising na may chikinini, di po ba un po ay nakakabuntis ng babae?

M: (natawa tapos naging seryoso) Sinabihan ka?

B: (nods meekly)

M: Nakita mo?

B: (shakes head)

M: Humingi nga pera sa iyo?

B: (shakes head) 

M: (Napatulala ulit) Walang hiningi? Walang magulang na lumusob sa bahay mo? Walang pulis na umakyat at bumugbog sa iyo?

B: (shakes head to all)

M: (napailing) Baka may anak ka nga pare.

B: …

M: Naaawa ako sa yo pare.

B: Dahil di ko sigurado kung may anak ako o hindi?

M: Hindi pare, pero kasama un. Naaawa ako at di ka kailanman magkakaroon ng asawa or kung magkakaroon ka man ay hindi iyon magiging masaya.

B: Bakit po?

M: Sinong babae ang magmamahal sa lalaking hindi alam kung may anak siya o wala? Wala pare, walang gugusto sa iyo at kung meron man, pag inamin mo ito, sipa at bukol ang aabutan mo. Kawawa ka. Huwag mo itong sabihin sa mga liligawan mo.

B: Di ko po magagawa iyon…

M: (stares at Bodoh intently and realizes that he is serious) At bakit naman?

B: Di ko po alam manligaw.

M: Gago! (sabay tayo at sinapak si Bodoh) CUT!

Women, in general do not want to know that they are not the guy’s first. Although, reality would probably point to the statistics that men entering marriage are, how shall we say, christened (bininyagan in the local vernacular); women prefer to not know about it and would hate an honest man for saying the truth and unfortunately, most of the times, such liaisons if you will create certain consequences that would probably mar every thing that happens after. A single mother has a greater chance of marrying than a single father who does not see his kid. Women see those kinds of men as pariahs and they are maybe right, you know. 

But that is life. It is messed up most of the time…

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More